Τον 18ο αι. και τα πρώτα χρόνια του 19ου, ο Πραστός βρισκόταν σε μεγάλη ακμή, με πληθυσμό που ξεπερνούσε τις επτά χιλιάδες, και με κοινωνικοοικονομική διάρθρωση που διέφερε πολύ από αυτήν ενός ορεινού αγροτοκτηνοτροφικού οικισμού που είναι σήμερα.
Την περίοδο εκείνη ανθούσαν το εμπόριο και ναυσιπλοΐα και οι εμπορικές σχέσεις του Πραστού είχαν φθάσει μέχρι την Κωνσταντινούπολη, τηΡωσία, την Τουρκία, την Αίγυπτο και την Γαλλία. Για τη διάθεση και αποθήκευση των προϊόντων του τόπου τους, πολλοί Πραστιώτες, αλλά και άλλοι Τσάκωνες, είχαν εγκατασταθεί προσωρινά σε διάφορες μεγάλες πόλεις, κυρίως όμως στην Κωνσταντινούπολη, όπου διατηρούσαν εργαστήρια και αποθήκες. Τα εμπορεύματα μεταφέρονταν συνήθως με σπετσιώτικα και υδραίικα καράβια, κυριότεροι μέτοχοι των οποίων ήταν οι Πραστιώτες έμποροι. Τα εξαγόμενα προϊόντα ήταν λάδι και βελανίδι από την Τσακωνιά και τη Μάνη, μετάξι από το Μυστρά, μπαμπάκι από το Άργος, σταφίδα από την Κόρινθο, κρασί από τη Σάμο κ.α. Τα εισαγόμεναήταν χαβιάρι, αραβόσιτος, υφάσματα, λουλάκι, καφές, ζάχαρη και άλλα προϊόντα πολυτελείας.
Ο Πραστός, λόγω του επικερδούς εμπορίου, είχε αναπτύξει σημαντική οικονομική ισχύ και είχε αναδειχθεί σε ιστορική πρωτεύουσα της Τσακωνιάς. Οι τρεις συνοικίες του ήταν στολισμένες με ψηλούς πύργους, ωραίες εκκλησίες, υδραγωγεία κ.α. Η λάμψη του Πραστού έσβησε μετά την καταστροφή του από τον Ιμπραήμ.
